Kazimierz Dąbrowski to jedna z kluczowych postaci w polskiej psychiatrii. Ten niesamowicie uzdolniony, pochodzący z Lubelszczyzny naukowiec może nosić miano ojca polskiej psychiatrii. Zdaniem niektórych osób, Dąbrowski mógłby w dzisiejszych czasach zasługiwać na miano antypsychiatry. Wszystko przez jego nietypowe podejście dotyczące cienkiej linii pomiędzy zdrowiem a chorobą psychiczną.
W obszarze nauki o zdrowiu psychicznym Dąbrowski był jednym z najwybitniejszych reformatorów tej dziedziny. Dołożył wszelkich starań, aby wiedza była na jak najwyższym poziomie. Co więcej, kiedy niemal na całym świecie najpowszechniejszą metodą leczenia zaburzeń psychicznych była lobotomia, Kazimierz Dąbrowski skłaniał się ku szczegółowej, indywidualnej analizie oraz rozmowie z pacjentem.
Wszechstronne wykształcenie Kazimierza Dąbrowskiego nie oscylowało początkowo wokół psychiatrii. Jego staranna edukacja obejmowała ukończenie studiów z polonistyki oraz na wydziale filozofii. Po tym Dąbrowski rozpoczął studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Jego praktyka zawodowa rozpoczęła fascynację psychiatrią, która zaowocowała obroną doktoratu w Paryżu. Dąbrowski kontynuował edukację, uczęszczając na podyplomowe studia w zakresie psychologii i pedagogiki w Genewie.
Powrót do Polski zainicjowało otwarcie poradni dla dzieci, a także objęcie pieczy nad Oddziałem Neuropsychiatrii Dziecięcej przy ul. Złotej w Warszawie. Kolejne lata przynoszą liczne staże u najwybitniejszych światowych sław (m.in. w Austrii u prof. G. Meyera czy w Stanach Zjednoczonych u prof. A. Mayera). Po przyjeździe do kraju Dąbrowski zakłada Polską Ligę Higieny Psychicznej. Była to organizacja walcząca o humanitarne traktowanie osób zaburzonych psychicznie, w szczególności dzieci.
Dąbrowski nigdy nie patrzył na człowieka przez pryzmat biologii, a skupiał się na jego złożonych mechanizmach. Swoje filozoficzne wykształcenie starał się również zaszczepić na gruncie psychiatrii. Jego teorie związane z filozofią życia i egzystencjalizmem dały początek nowemu nurtowi — dezintegracji pozytywnej.
W swojej koncepcji Kazimierz Dąbrowski głosił, iż własny, najbardziej efektywny rozwój poprzedzony jest podziałem swojej osobowości na różne poziomy. Pogląd ten nie cieszył się jednak uznaniem wśród innych lekarzy. Mogło to wynikać ze wszechobecnego przeświadczenia, iż wszystkie zintegrowane procesy (organizowania, budowania, osiągania wyników) są pozytywnymi zjawiskami. Kazimierz Dąbrowski ukazał jednak teorię, w której dowodził, iż dezintegracja, rozbicie struktury, brak porządku napędza ludzki rozwój. Wynika to z faktu, iż człowiek i jego życie wciąż zmienia się i ewoluuje.
Kazimierz Dąbrowski twierdził, iż znaczna część ludzi wybitnie uzdolnionych, to osoby, które posiadają znaczny stopień dezintegracji. To przełomowe podejście zmieniło znaczenie psychiatrii i podejścia do leczenia. Pacjent nie miał być traktowany według regułek i sztywnych norm, a lekarz musiał brać pod uwagę całościowy kontekst jego życia i funkcjonowania. Jego rozgraniczenie pomiędzy zdrowiem a chorobą wyszło poza ramy klasycznej psychiatrii.
